Dag jij! 

Ik ben nog een jong hondje, en er is voor mij nog veel om te leren kennen in de wereld. En soms ben ik daar een beetje bang voor. Een hek met een grote hond, een luid lachende groep tieners, en een voel zaken die Grandma soms niet eens opmerkt. 

Ondertussen kent Grandma mij gelukkig wel al, en ik heb haar al het volgende laten weten. 

Ik zei, Grndma, wat ik van jou nodig heb om over mijn angst heen te komen is dit:

• Geduld en zachtmoedigheid: iedereen heeft zijn eigen tempo, en als iets beangstigend is, dan kan het soms wat tijd vragen om eroverheen te komen. Als je dan, terwijl je wacht, lief bent voor mij, dan gaat het een stuk sneller. 
• Begrip en inleving: dingen die jij (al) normaal vindt, maar waar ik nog bang voor ben, zijn voor jou ook ooit nieuw geweest. Alleen was jij toen ook nog een mensenpup, en ben je het meeste al vergeten. Ga eens in mijn schoenen staan. Bekijk de wereld eens door mijn ogen. Daar word je vanzelf zacht en geduldig van. 
• Dicht bij mij zijn en me veilig laten voelen: ga mijn weg samen met mij. Zeg me niet wat ik moet doen en dat het allemaal OK is. TOON het mij. Sta en stap naast mij, toon zelfvertrouwen en laat le zien dat ik ook in mijn angst dicht bij jou mag zijn 
• Creatief denken: soms wil ik in mijn angst geen stap vooruit zetten. Stap je dan met mij opzij? Of naar achter? Misschien draaien we hier wel een rondje of een pirouette. Hierdoor bekijk ik de weg die we gaan eens van een ander standpunt, en zie ik zo paden die mij minder bang maken, of ben ik afgeleid genoeg om toch voorbij mijn angst te komen. 
• Afleiding (koekjes helpen altijd): als jij dan zo lief en zacht en geduldig dicht bij mij bent, en het is nog steeds moeilijk, laten we dan samen iets leuks gaan doen of iets lekker eten. Want dan denk ik even aan iets anders, en durf ik straks misschien wel. 

Oh, zei Grandma, dan lijken wij heel erg op elkaar! 

Herken jij dit ook bij jezelf? En bij andere mensen? Misschien maak jij vandaag wel een verschil voor iemand die angstig is. Of misschien ben je wel jouw eigen ideale compagnon in jouw eigen momenten van angst… 

Ik wens je in elk geval een prachtige dag toe! 

Namasté

Maylo

Dag jij!

Onlangs had ik in een onbewaakt moment iets leuks gevangen. Niet dat het voor op te eten was, maar het zag er heel interessant uit. Ik wilde het heel graag verder mee dragen met mij want ik vond dat ik er best wel iets leuks mee kon doen straks. Ik had dat nodig, nah! Grandma echter, vond dat ik het wel lang genoeg had vastgehouden en dat het tijd werd voor mij om los te laten. Nou, daar hadden we dus een twistpunt he… Grandma drong aan om het los te laten. No way. Toen toonde ze me een snoepje. Meh, niet interessant genoeg. Toen toonde ze mij een speelgoedje. Al, beter, Grandma. Close, but no cigar… Tot Grandma met mijn lievelingsspeelgoed allerlei leuke dingen begon te doen. Het piepte, het bewoog, en het leek veel plezanter dan wat ik in mijn bek had. Samen spelen met Grandma doe ik graag, dus ik was verkocht! En ik liet los wat ik hardnekkig had vastgehouden en meegedragen.
Mensen zijn net hetzelfde, dacht Grandma. Soms dragen mensen dingen (materiële lasten, emoties,…) met zich mee waarvan ze denken dat ze later nog nodig zullen hebben. Of omdat ze denken dat ze niet dezelfde waarde meer hebben eens ze het loslaten. Of om zoveel andere redenen.
Zomaar tegen iemand zeggen “Nu wordt tijd dat je de dingen opslaat”, dat is het niet. Iemand helpen loslaten vraagt geduld. Want mensen kunnen/willen maar loslaten als er iets anders/beters in hun leven komt dat het het waard maakt om los te laten.
Leg mekaar dus geen weten of deadlines op, maar zorg dat je mekaar die prikkels aanbiedt waar ze gelukkig van worden en waarvan ze spontaan de dingen die ze lang met zich mee hebben gedragen los gaan laten.

Namasté
Maylo

Dag jij!

Deze morgen toen ik met Grandma ging wandelen, was ze gestrest. Ik voelde het. Ze was ongeduldig, en ik mocht niet zolang blijven snuffelen als anders. Dat was niet leuk. Grandma bleef maar aandringen om verder te gaan. Kom, verder. Kom nu, Maylo….

Toen heb ik het haar eens goed verteld. ik zei: “Grandma, je bent overal met je gedachten, maar niet hier! Ik ben zo’n brave jongen, ik neem jou mee naar buiten, waar de vogels fluiten, waar de zon opkomt… En waar zit jij met je gedachten? Al bij de taak die jij zo heel erg dringend moet gaan doen? En is die dan zo belangrijk dat jij niet even samen met mij je neus in de wind kan steken?” Grandma had flink geluisterd. Ze begon zich af te vragen of die beslommeringen in haar hoofd echt wel zo belangrijk waren, en of het echt allemaal zo dringend was. Niet dus! En de rest van de wandeling is Grandma heel flink geweest. Ik heb veel mogen snuffelen, we hebben samen naar alle vogels gekeken en Grandma was veel blijer en relaxter toen we thuiskwamen. Good job, Grandma!
Doen jullie ook mee vandaag? Ik wens jullie veel mooie mindful momenten toe!
Namasté!
Maylo