Dag jij!
Onlangs had ik in een onbewaakt moment iets leuks gevangen. Niet dat het voor op te eten was, maar het zag er heel interessant uit. Ik wilde het heel graag verder mee dragen met mij want ik vond dat ik er best wel iets leuks mee kon doen straks. Ik had dat nodig, nah! Grandma echter, vond dat ik het wel lang genoeg had vastgehouden en dat het tijd werd voor mij om los te laten. Nou, daar hadden we dus een twistpunt he… Grandma drong aan om het los te laten. No way. Toen toonde ze me een snoepje. Meh, niet interessant genoeg. Toen toonde ze mij een speelgoedje. Al, beter, Grandma. Close, but no cigar… Tot Grandma met mijn lievelingsspeelgoed allerlei leuke dingen begon te doen. Het piepte, het bewoog, en het leek veel plezanter dan wat ik in mijn bek had. Samen spelen met Grandma doe ik graag, dus ik was verkocht! En ik liet los wat ik hardnekkig had vastgehouden en meegedragen.
Mensen zijn net hetzelfde, dacht Grandma. Soms dragen mensen dingen (materiële lasten, emoties,…) met zich mee waarvan ze denken dat ze later nog nodig zullen hebben. Of omdat ze denken dat ze niet dezelfde waarde meer hebben eens ze het loslaten. Of om zoveel andere redenen.
Zomaar tegen iemand zeggen “Nu wordt tijd dat je de dingen opslaat”, dat is het niet. Iemand helpen loslaten vraagt geduld. Want mensen kunnen/willen maar loslaten als er iets anders/beters in hun leven komt dat het het waard maakt om los te laten.
Leg mekaar dus geen weten of deadlines op, maar zorg dat je mekaar die prikkels aanbiedt waar ze gelukkig van worden en waarvan ze spontaan de dingen die ze lang met zich mee hebben gedragen los gaan laten.
Namasté
Maylo